Toepassingen van luchtkalk waren reeds te vinden bij de Egyptenaren, die dit materiaal veelvuldig gebruikten als onderlaag voor hun muurschilderingen. Later, in de Minoische en Myceense beschavingen, evolueerde dit tot frescoschilderingen.

Maar het is pas bij de Grieken dat kalk echt als bepleistering werd gebruikt. Hydraulische kalk werd (per toeval ?) uitgevonden door het gebruik van aarde uit Santorini, die pozzolanen of vulkaangesteente is. Het veelvuldig gebruik van deze sterkere mortels evolueerde naar echte bouwwerken, waar de kalk ook als legmortel kon dienen.

Naargelang de verhoudingen, het soort zand en het kalkgesteente die men gebruikte op de werf ging een gebouw beter of minder goed de tand des tijds weerstaan. Het is pas in 1756 dat men een chemische verklaring zal vinden van de verschillende reacties van bouwkalk (Smeaton).

Louis Vicat zal in 1817 het cement uitvinden, dat zal maken dat het gebruik van hydraulische kalk langzaamaan in onbruik zal geraken (vooral vanaf na WO II). Toch is vandaag de dag een heropleving aan de gang, dankzij de verbeterde kennis in restauratietechnieken en meer recent de nieuwe interesse in ecologische en duurzame architectuur.